how it ends, how it begun...

Kaçmak için yazmaya başlamıştım, şimdi ise kaçmak için yazmıyorum...

Umutsuz özlem

   Zihnimden akıp geçiyor hatıraları, çoğu kayboldu ya da gizlendi bir yere bulamıyorum.
   Aylar geçti o gideli, ve onunla alakalı her şeye olan bağım da kayboldu. Kaçamak hayatının arkadaşı olmak geride kalmama neden oldu. Saçma bir kıskançlık belki de ama ailesi, sevgilisi onun yasını tutarken ben sadece kendi içimde sakladığımla kaldım. Paylaştığımız kitaplar, oyunlar, şarkılar, sembolik mallıklar hepsi onda kaldı. Daha doğrusu ben vermiştim her şeyi ona, hastaneden çıktığında almak üzere. Özlemek ayrı oluyormuş bu durumda, umutsuzca beklentisiz özlemek.
  Geçen rüyamda gördüm onu, kırmızı bir şapka ile uyumlu bir kitap çantası vardı, gülerek bana baktı. Sahip olmadığı kıyafetlerle onu düşümde gördüğümü anladığımda salak bir düşünce ile dışarda bir yerlerde olduğuna inanmak istedim.
  Biliyorum saçma gelecek ama, ona yıllıkta bir sayfa ayırmışlar, fotoğrafları ile çevreli, nasıl kıskandım bilemezsiniz. Orada ben de yazmak istedim, ama kimsenin aklına gelmedim belki de. Edemediğim veda ile kaldım öylece. Bazen kendi kendime konuşuyorum ona anlatmak istediklerimi.
  Hayatımdan bir Giray Sönmez geçti, saf sevgi saf arkadaşlık içinde.

13.04.10

Dün en yakın arkadaşımı toprağa koydular… Cami avlusunda gördüm tabutunu, aylardan sonra bana bakıyordu çehresinin resmi. Dedim bu tabut küçük ona, ufalmıştı kocaman kalbi olan dostum. Annesi ile tanıştım saniyelik olarak, canı acıyordu onunda.

Hiç bu kadar gözyaşı görmemiştim ben. Sonra toprağına gittim, çıkardılar tabuttan onu. Mavi çizgili bir çarşaf vardı etrafında, onu sıyırdılar beyaz bez parçalarından oluşan kefeni çıktı ortaya. Hep kefeni keten kumaş olarak canlandırmışım kafamda, sadece beyaz çarşaflardı oysa...Onun bedeni idi bu şüphesiz, artık inkarın anlamı olamazdı. Sonra sevgilisini gördüm gidip sarılmak istedim, o alsın benim acımı bende onunkini istedim. Ama yapamazdım tabii ki de, arkadaşım istemedi ki tanışmamızı. Biliyordum ben onun limanı idim, bu yüzden uzakta tutuyordu beni okul dışındaki hayatından.  Ağlamamaya çalışıyordum….

                Ama o çıkacaktı hastaneden, bana sitem edecekti en zoru bu seferdi diye. Ağustostan beri göremedik birbirimizi diye üst üste defalarca sade kahveler içip gülecek, sarılacaktık birbirimize. Her şey bitecekti bu sefer, üç senelik kabusu son bulacaktı.  Ben saçma sapan sınavlarla uğraşırken, öğrendim ki arkadaşımın kalbi iki defa durmuş, akciğerleri çökmüş… Bense hayallerle avutuyordum kendimi, telefona, ziyaretçiye izin yok ama diyordum o iyi, bir iki aya dönecek.

                Bugün içim daha da acıyor, insanlar bana nasılsın diye sormasın. Her soruda düşünmeye başlıyorum çünkü. 

...

Yazmak lazım, belli mi olur belki birileri okuyordur...

the final count down...

    Final döneminin gazabındayım şu sıralar, geriye üç tane sınavım kaldı ama artık kitapları bile görmek istemiyorum. Üç aylık bir dönemi üç güne sığdırma çabaları bana göre değil arkadaşım. Zaten bu sebeptendir sanırsam iki dersten kaldım... Neyse o kadar da önemli değil, tekrar alırım. Sadece kısa vadeli planlarım (özellikle yazın kendimi yollara atmakla alakalı olanı) değişiyor. 

   Sanırsam şansa ihtiyacım var şu sıralar...

you love me more than i love you

    Bayağıdır yazamıyordum, yoğunluk o bu değil hiç bir zaman o safsataya inanmadım. Sınavlar, ödevler, onlar bunlar ne olursa olsun insan kendisine ya da çevresine ayıracak zamanı şöyle ya da böyle buluyor. Yazamama sebebim çok basit bir şekilde yazamamaktı sadece.
    En son yazdığımdan sonra neler oldu...
    Haksız değildim gerginlikte, o gün ayrıldı benden. Sigarasını yaktı, dumanına karıştı bana verdiği güzel sözler ve uçtu gitti. İkinci nefesi çekmeden önce de ben gittim oradan, gereksiz yere uzatmadan.
    Tabi sonra zaman geçti, pişman oldu sanırsam ve ufaktan oldu her şey tekrardan. Sanma ki masallara kanarım ben, beyaz atlı prensi bulmuş külkedisi misali kalbim sığmaz göğsüme. İnkar edemem bu kadar beklemekten sonra anlaşılmak güzel bir duygu. Benim ben olduğumu fark edip, beni istemesi. 
    İlişkilerde olan pembe gözlüklerimi keşke kaybetmese idim çok uzun zaman önce. Başlayan her şeyin, sonu vardır benim gözümde. Sadece o süreçte tadını çıkarmak, mutluluğun tanımlamalarını yapmak, gülümsemek önemli olan. Ha birde unutmadan, karşılıklı ego tatmini yapmak. Hoş zaten hayat egolarımızı cilalama üzerine geçiyor. O beni daha çok seviyor, bensiz yapamaz vs. İşte bu cümleleri sarf edebildiğimiz anda bir küçük dağ maketi de yanında veriyorlar sanki. Yok ben öyle değilim deme, kendini bile kandıramazsın. İçgüdülerine yazılmış bi kere, en iyisi ol, herkes sana baksın, seni istesin, mağara duvarına en güzel resmi yaparak takdir almış bir adamın evladısın işte niye inkar ediyorsun...
    Çarşamba gecesi yola çıkıyorum,  bir sahil kıyısında sessiz sakin bir yılbaşı olacak benim için. Umarım dönünce daha çok ben olurum...

    Bir daha yazamaz isem iyi yıllar herkese diyerek adet yerini bulsun, boşuna bu yıl nasıl geçti listeleri yapmayın bence. 365 gün geçirene madalya takmıyorlar (ben sordum ondan söylüyorum), hatalarına da sadece yeni yılda bakıyorsan bakma bile süsteni kandırmacadan analiz o. Sen iç paşa paşa şarabını, vodkanı kafan iyi bir şekilde say ondan geriye. Temiz bir sayfa açma o kendi kendini açıyor zaten zamanı geldiğinde.
   
   

Muallakta...

          İçimde garip bir his var, korkuyla karışık tanımlayamadığım bir gerginlik. Hiçbir şeyin istediğim gibi gitmediği anın içinde boğuluyorum ve elimi tutacak biri de gözükmüyor yakınlarda...
           Ağlayamamamdan hiç bu kadar nefret etmemiştim. Saatlerdir beni nostaljiye götüren şarkıları dinliyorum, acıyı düşünüyorum ama genede bir damla bile akmıyor. Belki de komik geliyordur kulağa, ağlayamadığından şikayetçi bir kız. Hiç de güzel değil bilesin, sürekli dolan eski bir bidon gibiyim şu anda ve basıncı hissediyorum her hücremde. Nefes almalıyım, nefes almalıyım, nefes ...
         
          Beni tutacak mısın? Yoksa sende diğerleri gibi kapımı bir kutu çikolata ile çalıp, gözümün önünde kutuyu bitirip, gidecek misin?